پرتو فرابنفش UV

پرتو فرابنفش بخشی از طیف الکترومغناطیس است که در طیف بین نور مرئی و پرتو یونیزان  (پرتو X و گاما) قرار می‌گیرد و طول موج آن بین ۱۰۰ تا ۴۰۰ نانومتر است. پرتو UV را از نظر طول موج و تأثیرات بیولوژیکی به سه گروه تقسیم می‌کنند: ۱٫ UVC (100 نانومتر تا ۲۸۰ نانومتر) ۲٫ UVB   (۲۸۰ تا ۳۲۰ نانومتر) ۳٫UVA  (۳۲۰ تا ۴۰۰ نانومتر)   باندهای A و B که طول موج بلندتر هستند بیشترین اثرات بیولوژیکی را ایجاد می‌کنند. طول موج‌های کوتاهتر از ۲۰۰ نانومتر از نظر بیولوژیکی غیر فعال هستند و فقط در محیط خلأ یا محیط‌های بسته گازهای بی‌اثر می‌توانند وجود داشته باشند، چون در فاصله کوتاهی جذب می‌شوند. طول موج های ۲۰۰ تا ۲۹۰ نانومتر عمدتاً در لایه شاخی پوست یا قرنیه چشم جذب می شوند. در صورتی که طول موج های بلندتر می توانند بر درم عدسی و عنبیه چشم اثر بگذارند.

از منابع مهم تولید کننده پرتو UV خورشید است ولی بخش مهمی از این پرتو توسط لایه ازن استراتوسفر جذب می‌گردد و تخریب لایه ازن می‌توانند این پرتو خطرناک را که ازدیاد آن منجر به سرطان پوست می‌شود، به زمین بفرستد. منابع عمده دیگر تولید کننده پرتو UV عبارت است از لامپ‌های پرفشار یا کم فشار بخار جیوه، فلورسنت، دستگاه‌های جوشکاری، لوله‌های پلاسما، لیزر و.. می‌باشند. به مراتب بیشترین میزان آسیب‌ها از مشاغلی ناشی می‌شود که کارگران در تماس با نور خورشید هستند و بیشترین زمان انتشار انرژی UV از ساعت ۱۰ صبح تا ۳ بعدازظهر می‌باشد. عواملی که بر شدت آسیب اثر می‌گذارند شامل مدت مواجهه، شدت تابش، فاصله از منبع تشعشع و جهت فرد در معرض نسبت به منبع مولد باشد.